به رنگ دماوند

دربخشی از کتاب می‌شنویم:
نفس عمیقی کشیدم و از اتاق‌‌‌عمل بیرون آمدم. ضربان قلبم به حالت عادی بازگشته بود. از آن تیمی که چند ساعت پیش در اتاق دکتر ایزدی جمع شده‌بودند و خطر این عمل را صد‌در‌صد می‌دانستند، خبری نبود. باید به خانه بازمی‌گشتم. فروغ انتظارم را می‌کشید. در تمام طول مسیری که تا خانه رانندگی کردم، مدام با خودم می‌گفتم: خدایا شکرت از این‌که زنده‌ام و یک‌بار دیگر می‌توانم خانواده‌ام را در آغوش بگیرم و گرمای وجودشان را حس کم. اگر واقعاً آن بمب زیر دستم منفجر می‌شد، چه اتفاقی برای بیمارستان می‌افتاد؟