جاسم رمبو

نگاهی به علی کردم و با افسوس گفتم: «بازم خوش به حال تو، من که اگر حرف از جبهه بزنم، یا ننه‌‌ام غش می‌‌کند یا آقاجان رودرواسی را می‌‌گذارد کنار و با کمربند می‌‌افتد به جانم. به جان علی، عشق جبهه دارد دیوانه‌‌ام می‌‌کند.»
علی که از دو ساعت پیش کلافه و بی‌حوصله پای حرف‌‌هایم نشسته بود، مثل اسپندی که روی آتش انداخته باشند، جَست زد و با خوشحالی گفت: «آفرین، خودش است!»
با حیرت پرسیدم: «چی؟»
ـ دیوانگی!
ترش کردم و گفتم: «مرد حسابی! دو ساعت است دارم درددل می‌کنم که ننه و بابام نمی‌گذارند بروم جبهه و مانده‌ام معطل اگر تو بروی جبهه، دیگر کی سنگ صبورم می‌شود! حالا پرت و پلا می‌گویی؟»
علی چفیه‌اش را دور گردن انداخت. عجب لباس نظامی خوش‌رنگی هم داشت. از آن لباس پلنگی‌ها که کماندوهابه تن می‌کنند. نیش علی تا بناگوش باز شد و گفت: «مگر دنبال راهی برای جیم شدن و آمدن به جبهه نیستی پسرعموجان؟»
با خوشحالی گفتم:«هستم! اما چطور؟»
ـ دندان روی جگر بگذار عزیزجان! ببینم، پول چقدر داری؟