یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این کتاب این است که مخاطب با حجم زیادی از وقایع و خاطرات مربوط به دوران جنگ روبروست، وقایعی که نویسنده بسته به حال و هوای خود آنها را نقل کرده است و از روی لحن نویسنده می‌توان به احوال او در برهه‌های زمانی مختلف دست یافت. همچنین نویسنده اظهار نموده است که وقایع و حوادث اتفاق افتاده را به دور از هر گونه اغراق و بزرگ‌نمایی نقل کرده است، به عنوان مثال هر جا گریه کرده، گریه و اندوه خود را به تصویر کشیده و یا اگر جایی ترسیده به خوبی توانسته ترس و اضطراب خود را به مخاطب انتقال دهد، به طوریکه مخاطان بدون اینکه این وقایع را از نزدیک تجربه کنند گویی در فضای آن حضور داشته‌اند.
معصومه آباد دختری هفده ساله با شروع جنگ، به قصد کمک، از تهران به اهواز می‌رود تا به شهر خودش آبادان برود.
دختر جوانی که قبل از شروع جنگ داوطلبانه در یک پرورشگاهِ بچه‌های بی سرپرست در آبادان کار می کرد، با شروع جنگ می خواهد به شهر خودش برگردد. معصومه ازیک سو نگران خانواده‌اش است و ازسوی دیگر، می‌خواهد از سرنوشت بچه‌های پرورشگاه مطلع شود. با توجه به وضیت آبادان، برادران معصومه مخالف رفتن او به آنجا هستند، اما او مصمم است که برود.
با ورود معصومه به آبادان و مشاهده سایه شومی که جنگ بر سر زادگاهش آورده، او تصمیم می گیرد تا از هیچ کمکی برای دفاع از وطنش دریغ نکند؛ به همین خاطر پیش از هر کاری، با یاری خواهران ستاد پشتیبانی، شروع به جمع آوری کمک‌های مردمی برای رزمندگان می کند.
در همین زمان سید، مسئول کودکان بی سرپرست شهر آبادان، از معصومه می‌خواهد برای انتقال کودکان به شیراز به او کمک کند و معصومه بدون آنکه فرصت داشته باشد تا به کسی اطلاع بدهد، به همراه بچه ها به شیراز می‌رود.
پس از اسکان بچه ها و اطمینان از امنیت آنها، معصومه به همراه یکی از خواهران هلال احمر به نام شمسی ابراهیمی، دوباره راهی آبادان می شوند؛ اما بعد از گذشت ده روز کسی از سرنوشت معصومه و همراهش خبری ندارد و….
