با تأسیس جنبش صهیونیزم در سال ۱۸۹۷ در نخستین کنگره این جنبش در شهر بال سوئیس این فکر از یک اندیشه محض به یک طرح آماده اجرا تبدیل شد. ۲۰ سال بعد از برگزاری اولین کنگره صهیونیزم، انگلستان یک سند رسمی برای یهودیان به وجود آورد که منشأ تأسیس رژیم صهیونیستی شد. این سند رسمی اعلامیه «بالفور» نام داشت. در این اعلامیه انگلستان رسماً متعهد شد به یهودیان برای ایجاد وطن قومی یهود کمک کند. این سند، اقدامات مخفی انگلستان را علنی و رسمی کرد. سه سال بعد انگلستان با دسیسه هایی که در منطقه انجام داد با اجیر کردن برخی مدعیان قدرت در میان عرب ها آنها را علیه حکومت عثمانی شوراند. سال ۱۹۱۹ انگلستان با آنکه با فرانسه برای تقسیم منطقه، توافقی به نام سایکس- پیکو را امضا کرد، اما فرانسه را در میان راه جاگذاشت و در جامعه ملل خود را به عنوان سرپرست فلسطین معرفی کرد. انگلستان از سال ۱۹۲۰ قیمومت فلسطین را برعهده داشت.
قیمومت؛ مقدمه ای برای تأسیس رژیم صهیونیستی
شواهد تاریخی دوره حضور انگلستان در فلسطین نشان می دهد قیمومت انگلستان بهانه ای برای مقدمه چینی و زمینه ساز تشکیل رژیم صهیونیستی بوده است. در تمام دوره حضور انگلیسی ها اقدامات فلسطینی ها سرکوب می شد و امتیازات فراوانی به صهیونیست ها داده می شد. میزان مهاجرت یهودیان و امتیازاتی که انگلیسی ها به یهودیان می دانند سبب قیام ها و اعتراضات مردمی فراوانی شد. قیام موسای نبی یا بیست، قیام یافا، قیام دیوار براق، قیام نخل سبز، انتفاضه اکتوبر ۱۹۳۳، جنبش عزالدین قسام، انقلاب بزرگ ۱۹۳۶تا ۱۹۳۹، جنگ قسطل بخشی از این قیام ها بودند.
در این مسیر رهبران بزرگی چون سید کاظم الحسینی، الحاج امین الحسینی، عبدالقادر الحسینی و شیخ عزالدین قسام دراین مسیر به شهادت رسیدند.
خرید زمین
یهودیان در دوره قیمومت انگلستان از راه های مختلفی اقدام به خرید زمین کردند:
راه نخست، زمین هایی که متعلق به اقلیت یهودی ساکن در فلسطین بود. این زمین ها بالغ بر ۶۵ هزار هکتار می شد. در این زمینه جریان فراماسونی موجود در فلسطین که توسط دولت اتحاد و ترقی در ترکیه هدایت می شد اقدام به خرید زمین کرد که زمین های خریداری شده توسط این جریان ماسونی نیز بخشی از این ۶۵ هزار هکتار را شامل می شد. یکی از این ماسون ها سیدضیاءالدین طباطبایی، کودتاچی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بود که زمین ها را از فلسطینی هایی که به یهودیان زمین نمی فروختند، خریداری کرده، این زمین ها را به یهودیان منتقل می کردند.
راه دوم، از طریق دولت قیمومت انگلستان بود. دولتی که انگلستان در فلسطین ساکن کرد ۶۶.۵ هزار هکتار زمین را در اختیار جنبش صهیونیزم قرار داد. این زمین های زمین ها و ساختمان های دولتی بود که از دوره عثمانی اماکن دولتی و حاکمیتی محسوب می شد و می باید در اختیار دولت فلسطینی آینده فلسطین قرار می گرفت.
راه سوم، خرید زمین از طریق فئودال های لبنانی و سوری بود. فلسطین پیش از قیمومت انگلستان بخشی از قلمرو عثمانی بود که شامل سوریه، لبنان، اردن، فلسطین، ترکیه و بخشی از عراق می شد. فئودال ها و ملاکان زمین دار و ثروتمندی که به فلسطین تعلق خاطری نداشتند و عِرق ملی در آنها وجود نداشت و به دنبال ثروت و ملک در هرجایی ساکن می شدند. از سوی دیگر با تقسیم قلمرو عثمانی پس از فروپاشی آن امپراتوری که به ۳ بخش، فلسطین، لبنان و سوریه و شرق اردن تقسیم شده بود زمین های بسیاری از این فئودال ها در مرزبندی هایی قرار گرفته بود که آنها دیگر به آن دسترسی نداشتند لذا با پیشنهادهای اغواکننده ای که آژانس یهود و جنبش صهیونیزم به آنها می داد به راحتی زمین هایی را که در اختیار داشتند به آنها می فروختند. صهیونیست ها از این طریق ۶۰.۶ هزار هکتار زمین به دست آوردند.
