از پله صدای دف می آید

نویسنده‌ی کتاب وارد حوزه‌ای چالش‌برانگیز شده‌است که جسارت و شناخت می‌خواهد. او خواننده‌ای دارد که قضاوت پیش از خواندن در ناخودآگاهش ریشه‌ای فرهنگی – تاریخی دارد، اما «بابک طیبی» هوشمندانه، با نگاهی کاملاً بی‌طرف، به تمام شخصیت‌ها – از دکتر فقیهی گرفته تا کسی که او را ترور کرده – زندگی فقیهی را در فضایی کاملاً داستانی نوشته‌است.
در فصل اول رمان، مخاطب با فضایی کاملاً مستند روبه‌روست؛ آن‌چنان که گمان می‌کند اثر یک زندگی‌نامه‌ی کاملاً مستند درباره‌ی شخصیت دکتر فقیهی‌ است؛ مثلاً با بیان نظرات افراد مشهور درباره‌ی اثر، بیان نکات مربوط به تحقیق و…، اما از فصل دوم به بعد قضیه متفاوت می‌شود و مخاطب وارد فضایی کاملاً داستانی می‌شود. روایت اشخاص متفاوت در لابه‌لای هم می‌آید. بابک طیبی روایات متفاوتی را در شکلی داستانی به پیش می‌برد تا شخصیت فقیهی و التهابات آن دوره‌ی تاریخی را تصویر کند. این بخش از کتاب تا فصل ۸ ارجاعات برون‌متنی ندارد و درعین‌حال خبری از مستندات تاریخی هم نیست. رمان از فصل ۸ اوج می‌گیرد و توانایی‌های نویسنده مشهودتر می‌شود؛ دیگر فقیهی نقطه‌ی محوری رمان نیست.