اشک آخر

رمان «اشک آخر» بر مبنای حوادث جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و انقلاب اسلامی روایت شده و نویسنده همان‌قدر که به موضوع انقلاب در آن توجه کرده، به موضوع جنگ هم پرداخته است. روایت داستان با موضوع جنگ تحمیلی از سال ۶۳ شروع می‌‏شود و در پایان هم باز به موضوع جنگ مرتبط می‌شود. بخش عمده کتاب، سیر زندگی جوانی را روایت می‌کند که از جبهه آمده و مجروح و بستری است. اساسا بستر اصلی روایت، زمان حال و زمان جنگ است و زمان انقلاب در بازگشت به گذشته (فلش بک‌ها) و تداعی‌های راوی، جریان پیدا می‌کند. (عبدی) که یکی از شخصیت‏‌های مهم و کلیدی داستان است، موظف است خبر زخمی شدن اشکان را به خانواده او بدهد‎، آن هم به خانواده‌ای که از دوستانش هستند و اشکان تنها فرزندشان است. اشکان در واقع فرزند یک انقلابی شجاع است که پدرش مجتبی اقبالی به علت این‌که چند جمله علیه شاه حرف زده و در کیفش اسلحه پیدا کرده‌‌اند در اثر شکنجه ساواک شهید شده است. اشکان هم مجبور به زندگی در خانواده‌ای وابسته به ساواک (نه ساواکی اصلی) شده است. به عبارتی، فرزند آن‌ها نیست و فرزند خوانده این خانواده به شمار می‌رود. عبدی پنج سال است اشکان را می‌شناسد. اشکان ارتباط صمیمانه‌ای با عبدی داشته و تحت تاثیر او به جبهه جنگ تحمیلی رفته اما تقدیر و سرنوشت، وضعیتی دیگرگونه را برایش رقم زده است. داستان «اشک آخر» ماجرای اشکان، فرزند منوچهر ظفرمقدم و شاید هم منوچهر اقبالی است؛ داستانی از جنس میراثی گران‌بها که از پدر به پسر رسیده است؛ میراث اشک و خون و رشادت.