انتخابات نمایندگی مجلس

در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: «در تعریف انتخابات گفته‌اند: مجموعه عملیاتی است که در جهت گزینش فرمانروایان یا تعیین ناظرانی برای مهارکردن قدرت، تدبیر شده است… ابزاری است که به‌وسیلۀ آن می‌توان ارادۀ شهروندان را در شکل‌گیری سیاسی و تعیین متصدیان اعمال اقتدار سیاسی مداخله کرد. انتخابات به مفهوم خاص خود ابزاری برای تجلی ارادۀ مردم در سرنوشت کشور خود به‌وسیله انتخاب زمامداران (مانند رئیس‌جمهوری) یا نمایندگان مجلس می‌باشد. در دنیای معاصر بهترین شیوۀ استقرار نظام سیاسی و توزیع قدرت از طریق انتخابات صورت می‌گیرد. در زمان‌های قدیم انتخاب زمامداران منبعث از آرای مردم نبود، بلکه غالباً از طریق ارث یا قهر و غلبه، یا نصب از سوی زمامدار قبلی انتخاب می‌شدند و: اندیشۀ حاکمیت ماوراءالطبیعه، با ریشۀ مشترک و صور کم‌وبیش متفاوت، در اغلب نقاط عالم غلبه داشت. با گسترش اندیشه‌های دموکراسی و حق مردم در تعیین سرنوشت خود و با توجه به رنسانس و تحولات اجتماعی و سیاسی و اقتصادی اروپا از قرن شانزده میلادی به بعد، انتخابات به مفهوم امروزی خود مطرح شد. انگلیس اولّین کشوری بود که زیر فشار طرف‌داران مشارکت مردمی در حکومت، انتخابات را برای گزینش نمایندگان پارلمان پذیرفت، ولی استقرار حقوقی و سیاسی انتخابات در شکل نهایی آن در قرن‌های هفده و هجده میلادی با پذیرش نظریۀ نماینده‌سالاری و ایجاد رژیم‌های نماینده‌ای و متعاقب آن ظهور نظریۀ حاکمیت ملی انجام پذیرفت. از آن پس تاکنون تقریباً در همۀ کشورها، انتخابات به‌عنوان بهترین راه برای مشارکت مردم در امور مختلف حکومتی – مانند انتخاب رئیس‌جمهور یا نماینده پارلمان – پذیرفته شده است به‌طوری که امروزه برخی اولین سنجۀ حکومت دموکراسی را وجود انتخابات آزاد و پیوسته و حق رأی برای شهروندان معرفی می‌کنند.