سردار سرلشگر شهید حاج حسین خرازی

روز جمعه ماه محرم سال ۱۳۳۶ در یکی از محله‌های مستضعف‌نشین «اصفهان» به نام «کوی کلم» خانواده با ایمان «خرازی» مفتخر به قدوم سربازی از عاشقان اباعبدالله (ع) شد. هوش و ادب، زینت بخش دوران کودکی او بود و در همان ایام همراه پدر به نماز جماعت و مجالس دینی راه یافت و به تحصیل علوم در مدرسه‌ای که معلمان آنجا افرادی متعهد بودند، مشغول شد. اکثر اوقات پس از تکالیف مدرسه به مسجد محله به نام مسجد «سید» رفته و با صدای پرطنینش اذان و تکبیر می‌گفت. حسین در دوران فراگیری دانش کلاسیک لحظه‌ای از آموزش مسائل دینی غافل نبود و در آغاز دوران نوجوانی گرایش زیادی به مطالعه خبرها و کتابهای اسلامی‌ و انقلابی داشت و به تدریج با امور سیاسی نیز آشنا شد. در سال ۱۳۵۵ پس از دریافت دیپلم طبیعی، برای خدمت سربازی به «مشهد» اعزام شد. او ضمن گذراندن دوران خدمت، فعالانه به تحصیل علوم قرآنی در مجامع مذهبی مبادرت ورزید. از همان روزهای اول انقلاب در «کمیته دفاع شهری» مسئولیت پذیرفت و برای مبارزه با ضد انقلاب داخلی و جنگ‌های «کردستان» قامت به لباس پاسداری آراست و لحظه‌ای آرام نگرفت. یک سال صادقانه در این مناطق خدمت کرد و مأموریت‌های محوله او را راهی «گنبد» کرد. سال ۱۳۵۸ تا لحظه آخر حضورش در صحنه مبارزه، مرخصی کاملش هنگام زیارت خانه خدا بود. (شهریور ماه سال ۱۳۶۵) در دیگر موارد هر سال یکبار به مرخصی می‌آمد و پس از دیدار با خانواده شهدا و معلولان، با یاران باوفایش در گلستان شهدا به خلوت می‌نشست و در اسرع وقت به جبهه باز می‌گشت. در طول مدت حضورش در جبهه ۳۰ ترکش میهمان پیکر او شد و در عملیات «خیبر» دست راستش را به خدا هدیه کرد. اما با آنکه یک دست نداشت برای تأمین و تدارکات رزمندگان در خط مقدم تلاش فراوان می‌کرد. در عملیات «کربلای ۵» زمانی که در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل مواجه شد، «حاج حسین» خود پیگیر این امر شد و انفجار خمپاره‌ای این سردار بزرگ را در روز جمعه ۸/۱۲/۱۳۶۵ به سربازان شهید لشگر امام حسین (ع) پیوند داد و روح عاشورایی او، زائر کربلا گشت و بنا به سفارش خودش در قطعه شهدا و در میان یاران بسیجی‌اش مهمان خاک شد.