وصیت‌نامه شهید:
خداوندا، من بنده خوبی برای تو نبودم، ولی حداقل کاری بکن که در لحظه مرگم بر بیهودگی مرگم حسرت نخوردم. لااقل بتوانم با مردنم در مسیر تو باشم؛ جلوی سالار شهیدان حسین بن علی و شهیدان انقلاب اسلامی‌مان سربلند باشم.
سرهنگ تکاور، شهید «حسن امانی زاده» را نمی‌شناسیم؛ چراکه همیشه در خط بود و از جمع دوری می‌کرد، حتی خیلی از فرماندهان هم او را نمی‌شناسند. مثل سایه می‌آمد و مثل ابر می‌رفت. آرام و باوقار و متواضع. کم پیش می‌آمد که سخن بگوید. بیشتر می‌شنید و بهترین عمل را انجام می‌داد. نیروهای زیردستش احساس رئیس‌بودن از او نداشتند. چه شب‌ها که چون برادری دلسوز بالای سر سرباز بیمارش نشست، جای او نگهبانی داد و تا زنده بود نگذاشت احدی بفهمد که او چه کرده‌است.
این دریادل عرصه‌های عشق و جهاد و امیر دل‌های دریایی لشکریان مخلص خدا، سرهنگ حسن امانی‌زاده، سرانجام در ۱۷ اردیبهشت ۱۳۶۳ خورشیدی براثر بمباران هواپیمای دشمن، شهد بی‌مثال شهادت را نوشید. روحش شاد و راهش جاودان…
