صدای آخر

برای هر دوی ما، توی کُشتی، «پیچ‌پیچک» شگرد اول و اصلی بود. پیچ‌پیچک شگرد بی‌بروبرگرد او بود و من هم به تقلید موبه‌مو از او، با زحمت و جان کندن این فن را شگردم کردم. آن‌قدر پیگیر شدم و تمرین کردم و به حریف‌های جورواجور روزهای تمرین پیچ‌پیچک زدم، تا بالأخره این فن در ناخودآگاهم برای همیشه جا افتاد؛ چنان در به کار بردن پیچ‌پیچک مهارت پیدا کردم که تقریباً هر حریفی را، ولو چغر و سرتق، شکست می‌دادم.
اگر توی مسابقه یا تمرین مایه را می‌گرفتم، کار حریف تمام بود. تمام ریزه‌کاری‌های این فن رو علیرضا یادم داده بود؛ چرخیدن روی پاشنه‌ی پا، قوس دادن حریف، با تمام توان چرخیدن، آخرسر هم با چالاکی سرشانه و ساعد را خماندن و بردن حریف روی پل… .