این کتاب گویای نمایشی، شرح خاطرات و زندگی‌نامه‌‌ی «سیدالاسراء، شهید امیر سرلشکر خلبان آزاده حسین لشگری» درباره‌‌ی ۶۴۱۰ روز اسارت در چنگال رژیم بعثی عراق است.
«حسین لشگری» روز ۲۰ اسفند سال ۱۳۳۱ در شهر «ضیاءآباد» واقع در شهرستان «تاکستان» زاده شد. بعد از دریافت دیپلم، در سال ۱۳۵۰ برای انجام خدمت سربازی وارد لشکر ۷۷ خراسان ارتش شد. در سال ۱۳۵۱ به نیروی هوایی وارد شد و در سال ۱۳۵۶ از دانشگاه خلبانی با درجه‌ی ستوان‌دومی فارغ‌التحصیل گردید.
با شروع جنگ ایران و عراق، پس از انجام ۱۲ مأموریت، سرانجام مجبور به ترک هواپیمایش شد که مورد اصابت موشک قرار گرفته بود و در خاک عراق به اسارت درآمد. دولت عراق مدعی بود هواپیمای وی ۱۹ شهریور ۵۹ و قبل از حمله‌‌ی عراق به خاک ایران ساقط شده‌است؛ لذا وی را به‌عنوان سند برجسته‌ای که نشان‌گر آغاز جنگ توسط ایران بود، حتی پس از «قطع‌نامه‌‌‌‌ی ۵۹۸» نگاه داشت.
وی از آغاز جنگ تا زمستان ۱۳۵۹ در سلول انفرادی بود و پس از آن به‌مدت ۸ سال با حدود ۶۰ نفر دیگر از هم‌رزمان در یک سالن عمومی و دور از چشم صلیب‌سرخ جهانی نگهداری شد. پس از پذیرش قطع‌‌نامه او را از دیگر اسیران جدا کردند و قسمت دوم دوران اسارت وی نیز ۱۰ سال به طول انجامید.
لشگری پس از ۱۶ سال اسارت به نیروهای صلیب‌سرخ معرفی شد و دو سال بعد در ۱۷ فروردین ۱۳۷۷ به ایران بازگشت.
با موافقت فرمانده کل قوا، آیت‌الله خامنه‌ای، در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۷۸ درجه‌ی نظامی وی به سرلشکری ارتقا یافت.
حسین لشگری در بامداد روز دوشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۸۸ در بیمارستان لاله‌ی تهران درگذشت.
