فصل عسل

اولین بارهای زندگی‌ام رو یک‌به‌یک می‌شناسی. مثل اولین باری که دستت رو گرفتم. اولین باری که عاشقت شدم. اولین باری که بهت سلام کردم. اولین باری که باهات هم‌قدم شدم. اولین باری که بهت گفتم«دوستت دارم». اولین باری که مادر شدم. اولین باری که فاطمه گفت: بابا. اولین باری که مریم خندید، یا اولین باری که بدرقه‌ت کردم! اولین بارها، بیشتر موارد شیرین و دل‌چسبه. اگه از من بپرسی، تاریخ تک‌تک اولین بارهای زندگیم رو برات می‌گم. هیچ فرقی نمی‌کنه که چقدر زمان بگذره، چند سالم بشه، محاله از یادم بره، اما زندگی آدم‌ها، آخرین بارهایی هم داره.
آخرین بارها، اگه حتی بار معنایی به انتها رسیدن و تمام شدن رو در نظر نگیریم، می‌تونه جزو خاطرات شیرین و به‌یادموندنی باشه. آخرین بارها رو چی ویژه می‌کنه؟ می‌دونم که همه‌ی امور نسبی‌ان. هر پدیده‌ای ممکنه هم‌زمان، در بطن خودش، سودها و زیان‌های دونسته و ندونسته‌ای داشته باشه؛ برای همین نمی‌شه چیزی رو بد مطلق یا خوب مطلق دونست.