هرکس در بازی انتخابات مهارت و توانایی بیشتری از خود نشان دهد، احتمال پیروزی او بیش از دیگران می‌شود. سخنی که این کتاب به دنبال اثبات آن است، چندان پیچیده نیست؛ انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران یک بازی سیاسی با سرعت زیاد و با حضور مجموعه‌ای از بازیگران است. یک بازی در یک فاصله زمانی یک ماهه که به سرعت آغاز می‌شود، ادامه پیدا می‌کند و در روزهای آخر به اوج خود می‌رسد و تعیین می‌کند چه کسی برنده خواهد شد.
برخی‌ها از عبارت «سونامی سه‌شنبه آخر» سخن می‌گویند که تعیین می‌کند احتمال برنده شدن چه کسی بیشتر است. انتخابات ریاست‌جمهوری یک بازی است؛ به این معنا که در آن عقل و هیجان در کنار هم و شانه به شانه هم پیش می‌روند. هیجان باعث می‌شود تأثیرگذاری محاسبات عقلانی از نوعی که طرفداران نظریه‌های عقلانیت‌گرا (ازجمله نظریه بازی‌ها) می‌گویند، کمتر شود. انتخابات نه در ایران و نه در هیچ کجای دنیا یک بازی عقلانی تمام و کمال و کاملاً قابل پیش‌بینی نیست. در این بازی مردم در همان حال که تماشاگرند، در جریان بازی و تعیین سمت‌وسوی آن هم سهیم‌اند.
در اینجا منظور از بازی، بعد منفی آن، یعنی متوسل شدن به دروغ و کلک و حقه برای پیروزی نیست. البته ما می‌پذیریم انتخابات ریاست جمهوری یک بازی سیاسی و نه اخلاقی است که در آن رقبا بیشتر از آنکه به دنبال اصول اخلاقی باشند، به دنبال کسب پیروزی‌اند و دست‌کم در ایام خاصی از مبارزات انتخاباتی، پیروز شدن، هدف اصلی آن‌هاست.
رحمان قهرمانپور، نویسندهٔ کتاب و تحلیل‌گر مسائل منطقه، در مقدمۀ کتاب می‌گوید: در این بازی احتمال برد نامزدی بیشتر است که دانش انتخابات را با هنر مبارزات انتخاباتی درهم آمیزد و جسارت و توان لازم را برای ادامه بازی داشته باشد. در این بازی، عقل، دانش، تجربه و احساس و قدرت روانی در کنار هم عمل کرده به کمک هم می‌آیند یا برعکس همدیگر را تضعیف می‌کنند. آن‌هایی شانس و اقبال بیشتری دارند که بتوانند تا دقیقه‌های آخر، در صحنه حضوری جدی داشته باشند و کار را به دیگران و سرنوشت و حوادث و دست‌های پنهان واگذار نکنند.
