این کتاب حاصل گفت‌وگو با ۱۷ تن از همکاران، نزدیکان و دوستان دکتر کاظمی آشتیانی است که در قالب خاطره، ابعاد شخصیتی و مدیریتی این دانشمند فرزانه را بازگو کرده‌‌اند و انشاءالله خاطرات بقیه همکاران ودوستان دکترکاظمی آشتیانی را در چاپ بعدی شاهد خواهیم بود. ذکر این نکته لازم است که ازبین ۱۷ تن از بزرگوارانی که در بیان خاطرات ما را همراهی کردند، دکتر «حسین بهاروند» پیش ازاین گفت‌وگوی کاملی با محوریت دکتر کاظمی آشتیانی داشتند و ما را به اثر چاپ‌شده در این زمینه باعنوان «سلول‌های بهاری» ارجاع دادند. مطالب نقل‌شده از دکتر بهاروند در این کتاب برگرفته از اثر مذکور بوده و به تأیید خودشان رسیده است. درپایان سخن، یاد مرحومه حاجیه خانم «طیبه لباف» همسر محترم زنده‌یاد دکتر سعید کاظمی آشتیانی را که در تاریخ ۱۸ خرداد سال ۱۳۹۵ به دیار باقی شتافت، گرامی می‌داریم.
درباره دکتر سعید کاظمی آشتیانی
دکتر سعید کاظمی آشتیانی (زاده ۱ فروردین ۱۳۴۰ – درگذشته ۱۴ دی ۱۳۸۴)، رئیس سابق پژوهشکده رویان و جهاد دانشگاهی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. وی دارای درجه دکترای تخصصی جنین‌شناسی از دانشگاه تربیت مدرس بود که پس از تشکیل پژوهشکده رویان، در رشد طب تولید مثل، فناوری سلول‌های بنیادی و همانند سازی در ایران نقش بسزایی داشت. از ایشان در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره‌های ماندگار تقدیر شد.
کتاب روایت یک رویش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
این کتاب به افرادی که به مطالعهٔ زندگی‌نامهٔ اشخاص برجسته علاقه دارند و مایل هستند با زندگی و دستاوردهای دکتر سعید کاظمی آشتیانی بیشتر آشنا شوند، پیشنهاد می‌شود.
بخشی از کتاب روایت یک رویش
عبدالحسین شاهوردی رییس پژوهشگاه رویان، رفیق گرمابه و گلستان سعید کاظمی آشتیانی درزمان حیات آن مرحوم بودکه خاطراتی شنیدنی و جذاب از این هم‌استانی خود (استان مرکزی) به یاد دارد. از جمله آرزویی که کاظمی آَشتیانی برای فروش دانش کشورمان به جای نفت داشت و برای رسیدن به این آرزو نخبگان دستچین‌شده را با خودش همراه کرد. شاهوردی ازروحیه قدرشناسی کاظمی آَشتیانی می‌گوید و اینکه چطور احترام همکارانش را حفظ می‌کرد و آن‌ها هم از هیچ تلاشی برای کمک به پیشرفت علم در کشور فروگذار نمی‌کردند. برای اینکه در کاری به نتیجه برسد به قول خودش اگر از در بیرونش می‌کردند، از پنجره وارد می‌شد. اگر از یک مسیر به جایی نمی‌رسید، ناامید نمی‌شد و راه دیگری را امتحان می‌کرد. به کارش ایمان و اعتقاد کامل داشت. احساس می‌کرد مأموریتی دارد و کاری برعهده‌اش گذاشته شده که باید آن را به سرانجام برساند.
