صندوق سرنوشت: بایسته‌ های مشارکت، سلامت و رقابت مطلوب در انتخابات

ظام مردم سالاری دینی بر سه رکن استوار است: «رکن اول آموزه‌های دین اسلام، رکن دوم ارادۀ عمومی مردم مسلمان و متدین و رکن سوم رهبری دینی است.» اندیشۀ جمهوری اسلامی از همان ابتدا به عنوان مدلی مهم در مقابل حکومت بر اساس تفکر لیبرال دموکراسی قد علم کرد. جمهوری اسلامی ایران مدل و ساختار جدید حکومتی به دنیا معرفی کرده که دو شاخصۀ اصلی این ساختار، مردم و دین می‌باشد. این عناصر قوام و دوام ویژه‌ای به نظام بخشیده و با اثبات کارآمدی آن، امروز نظام و انقلاب اسلامی را به عنوان یک نظام الگو در جهان مطرح کرده است. قانون اساسی جمهوری اسلامی تجلی خواست و ارادۀ ملتی منسجم برای اداره و مدیریت کشور می‌باشد.
تمامی نظریه‌های مربوط به حکومت‌های مردم‌سالار، تلاش می‌کنند هر چه بیش‌تر مردم را در عرصۀ تعیین سرنوشت و پیشبرد امور مشارکت دهند. در واقع مطلوب آن‌ها این است که ارادۀ عموم به صورت غیرمستقیم (از راه انتخاب نمایندگان) در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های کشور نقش داشته باشد. از سوی دیگر میزان حضور مردم در پای صندوق‌های رأی، یکی از شاخص‌های توسعۀ سیاسی در هر کشوری محسوب می‌شود و نمایانگر تعلق خاطر مردم به کشور و سرزمین خود است؛ زیرا معنا و مفهوم نماد مردم‌سالاری و اعلام وفاداری مردم و رضایت‌مندی آنان از نظام، از میزان مشارکت جدی مردم در عرصه‌های مختلف ملی، به ویژه انتخابات، حاصل می‌شود. در الگوی مردم سالاری نظام جمهوری اسلامی، تمامی شهروندان با هر گرایش، سلیقه و مذهبی حق رأی دارند و می‌توانند در انتخابات مشارکت داشته باشند.
انتخابات همواره به عنوان تجلی ارادۀ ملی و بروز حق حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش در کلیه نظام‌های اجتماعی از اهمیت بسیار شایان توجهی در نزد تحلیل‌گران و استراتژیست‌های کلان اجتماعی، سیاسی و اقتصادی برخوردار می‌باشد. در نظام لیبرال دموکراسی غرب مبتنی بر نظام اقتصاد بازار آزاد، مردم از طریق انتخابات با ظاهر دموکراسی ولی در قالب دیکتاتوری‌های هدایت شده، با توجه به سازوکارهای موجود در غرب، اقدام به گزینش افراد نموده و از این طریق نظام‌های اقتصادی مبتنی بر این رویکرد نیز ایجاد و مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.